روش دولت‌ها در بستن اینترنت تغییر کرده؛ شهروندان و دموکراسی‌ها چه باید بکنند؟
به گزارش تکنونامه به نقل از سایت کارنگی
1. قطع اینترنت دولتی عمدتاً در پنج مورد رخ می دهد: اعتراضات گسترده، اقدام نظامی و کودتا، انتخابات، خشونت دسته جمعی و تعطیلات مذهبی و همچنین امتحانات مدارس. کلمنت وولی، خبرنگار سازمان ملل گفت: «به دلیل قطع طولانی اینترنت، شناسایی و هدف قرار دادن رسانه‌های اجتماعی و نرم‌افزارهای پیام‌رسان نیز».
آژانس نظارتی روسیه Roskomnadzor در 4 مارس امسال اعلام کرد که فیس بوک و توییتر را مسدود می کند و آپلود را ممنوع می کند. به تیک تاک صعود کنید. ده روز بعد اینستاگرام به این لیست اضافه شد. مقامات روسیه همچنین دسترسی به چندین سایت خبری را مسدود کرده اند.
3. حداقل چند سوال کلیدی در یک جامعه لیبرال-دمکراتیک مطرح می شود؟ شهروندان برای فرار از کنترل دولت و دسترسی مجدد به اینترنت چه کاری می توانند انجام دهند؟ دولت‌های دموکراتیک چگونه این تلاش‌ها را تکمیل می‌کنند و چگونه با دولت‌های محدود شده در اینترنت برخورد می‌کنند؟
دموکراسی می تواند فشار زیادی بر دولت ها برای کاهش استفاده از اینترنت وارد کند. شهروندان همچنین می توانند از انتخاب های خلاقانه برای جلوگیری از عدم اطمینان استفاده کنند.
خاموشی اینترنت وضعیتی است که در آن دولت به ارائه دهندگان خدمات اینترنت دستور می دهد خدمات آنلاین را به مناطق خاص یا در سراسر کشور قطع کنند. قطع کردن اینترنت در آینده رایج تر خواهد شد. دولت‌ها از روش‌های مسدودکننده سخت‌گیرانه‌تری برای مسدود کردن دسترسی به وب‌سایت‌ها، خدمات اینترنتی یا پلت‌فرم‌های ارتباطی اختصاصی استفاده می‌کنند تا از وقفه‌های گسترده خدمات جلوگیری کنند.
شبکه‌های خصوصی مجازی (VPN) پروتکل‌هایی هستند که به کاربران اجازه می‌دهند با استفاده از یک سرور پراکسی به چندین وب‌سایت مسدود شده دسترسی داشته باشند. کاربران می توانند VPN های رایگان را از طریق وب سایت ها یا فروشگاه های آنلاین دریافت کنند. این خدمات می تواند بسیار مفید باشد زمانی که دولت یک وب سایت یا پلتفرم را که کاملاً شبکه است قطع می کند.
7. یک جایگزین موثر برای VPN ها سرورهای خصوصی هستند. از آنجایی که VPN ها در دسترس عموم هستند، دولت می تواند آنها را مسدود کند. در نتیجه، سرورهای خصوصی مانند Outline، یک پروژه منبع باز از واحد Jigsaw گوگل که به طور ایمن در اینترنت اجرا می شود، به کاربران اجازه می دهد سرورهای امنی را در هر نقطه از جهان ایجاد کنند و آنها را با افراد به اشتراک بگذارند. این روش به ویژه در هنگام خاموش شدن اینترنت یا زمانی که دولت VPN ها را تعطیل می کند مفید است. الگوی توزیع آن به این معنی است که هیچ دامنه یا آدرس خاصی از پروتکل اینترنت وجود ندارد که دولت بخواهد آن را مسدود کند.
8. Network Mesh Networking یکی دیگر از گزینه های مفید برای خاموش کردن اینترنت است، حتی اگر تمام ارتباطات مسدود شده باشد و کاربران نتوانند به VPN دسترسی داشته باشند. شبکه های مش به کاربران این امکان را می دهند که بدون اتکا به اینترنت یا خدمات پیام متنی با دیگران ارتباط برقرار کنند. در عوض، آنها برای ایجاد زنجیره‌ای از دستگاه‌هایی که می‌توانند برای دیگران در منطقه خود پیام ارسال کنند، به فناوری بلوتوث یا Wi-Fi متکی هستند. به عنوان مثال، فعالان سیاسی هنگ کنگ، با تکیه بر شبکه هایی مانند Bridgefy در طول اعتراضات 2019-2020. اگرچه شبکه‌های شبکه دسترسی به اینترنت را تسهیل نمی‌کنند، اما یکی از گزینه‌های اتصال دیجیتالی هستند که در طول توقف‌های فراگیر در دسترس هستند.
9. ابزارهای دروازه بدون سرور نیز امیدوارکننده هستند و می توانند دسترسی به اینترنت را در طول وقفه های کوتاه مدت یا برای جلوگیری از محدودیت های طولانی مدت فراهم کنند. برنامه هایی مانند Intra، GoodbyeDPI، Green Tunnel و Geneva به سرورهای شخص ثالث مانند VPN ها متکی نیستند. این بدان معناست که دولت سخت تلاش می کند تا آنها را مهار کند.
10. دولت‌های دموکراتیک، همراه با سازمان‌های جامعه مدنی محلی و بین‌المللی، توسعه‌دهندگان فناوری و شرکت‌ها، باید یک استراتژی چندجانبه را برای مبارزه با فرآیند تعطیلی دنبال کنند. این استراتژی ابتدا باید بر اساس آمادگی قبلی باشد، مانند تشویق شهروندان به دانلود چندین VPN ضد سانسور. دوم، دسترسی کاربر برای تسهیل تغییر اندازه، تشخیص اینکه مراحل اضافی مورد نیاز برای نصب VPN یا دور زدن فناوری، افراد کمتر از نرم افزار استفاده می کنند. سوم، استراتژی های غیرفناوری برای یکپارچه سازی راه حل های دیجیتال. چهارم، افزایش هزینه های دولت برای ادامه تعطیلی.
11. تعیین هزینه های قانونی و اعتبار برای دولت و شرکت های درگیر در قطع اینترنت – سرکوب ادعاهای استراتژیک، هزینه های مسدود کردن اینترنت، یا افشای رفتار سرکوبگرانه در مجامع بین المللی – می تواند مانعی برای موفقیت باشد. تشویق کشورها به مشارکت در اقتصاد دیجیتال می تواند مشوق های ساختاری برای کاهش دسترسی دولت به اینترنت ایجاد کند. در نهایت، سرمایه‌گذاری و تبلیغات طولانی‌مدت بهترین راه برای توانمندسازی شهروندان برای کنترل آنلاین پیشرفته به جای یک راه حل سریع است.
261